Een jaar met allemaal veranderingen

Om maar met de deur in huis te vallen, ik, Karin, ben vanaf 26 oktober met zwangerschapsverlof. Rond 7 december ben ik uitgerekend van ons eerste kindje. We (mijn man en ik) kijken uiteraard erg uit naar de komst van onze mini zoals ik ons kindje nu nog noem. Ik kom uiteraard weer terug na mijn verlof en zal zo eind februari/begin maart weer klaar staan om alle patiëntjes te helpen.

Half 2014 hebben we besloten om een nieuwe pup aan te schaffen, dit omdat onze Tenk toch alweer 5 jaar geworden was (en een dog wordt helaas niet altijd even oud), en onze Dozer echt niet alleen kon gezien haar karakter (de hele wereld was zo eng voor haar en met steun van een andere hond was het wel een beetje te doen). Gezien de erg slechte pootjes van onze Dozer lag in het vooruitzicht dat ze niet zo oud mocht worden en ik vond het geen leuk idee als Tenk voor de 2e keer alleen achter zou blijven. Omdat een pup opvoeden wanneer we ook net een baby hadden gekregen ons niet zo’n goed plan leek, besloten we om niet langer te wachten. Begin 2015 hadden we de juiste pup gevonden en onze Tundra kwam 21 februari bij ons wonen. Het was een leuk trio en Tundra is een heerlijk ding met lekker wat pit zodat ze de wereld goed aan kan en niet van slag raakte door het gedrag van Dozer. Helaas ging het met Dozer haar ellebogen niet beter en toen ging er in april ook nog een kruisband kapot. Omdat het voor haar 10 maanden geduurd had voor ze hersteld was van haar elleboogoperatie (fysiek en geestelijk) hebben we besloten om haar niet meer zo’n ingrijpende operatie met de 6 weken hersteltijd die daarvoor staat te laten ondergaan. Een knieoperatie zou een stuk langer hersteltijd vergen nog dan haar elleboog en de kans op een 2e knieoperatie was 70%. Omdat we haar dat niet wilden aandoen hebben we gekeken of ze met een brace wel lekker kon rondrennen. Helaas was dat maar van korte duur en hebben we omdat ze zo in de stress ging van alles besloten haar te laten gaan op 18 juni. Heel oneerlijk om afscheid te moeten nemen van zo’n jonge hond, maar het bleek toen dat de rust die ze had moeten houden nooit goed was gegaan. Ze moest echt elke dag kunnen rennen om te kunnen functioneren. Kortom, hoeveel pijn het ons ook deed, we hebben zeker de juiste keuze gemaakt om haar niet te laten opereren. Elke andere hond/kat in ons huishouden had dat wel aangekund en hadden we zonder twijfel laten opereren.

 

We hebben op 5 maart 2013 onze Maine Coon Danvir moeten laten gaan ivm HCM en een stolsel in zijn aorta waardoor zijn achterpoten geen bloed meer kregen. Sindsdien waren we aan het wachten op 2 Burmees kittens om onze achtergebleven kat James gezelschap te houden. Nadat bij de bevriende fokker waar we op de wachtlijst stonden heel veel pech geweest was, hebben we op 3 oktober 2 Burmees kittens gekregen (gekregen voor alle geduld en hulp). We zijn echt heel blij met deze enorme knuffelkatten en ook James is heel blij met zijn nieuwe gezelschap. Deze 2 nieuwe aanwinsten heten George en Abbygail (Abby) en we genieten volop van hun gekke capriolen en knuffels.

 

 

Kortom, dit was een bewogen jaar, en nog zo vlak voor het einde belooft het nog met een groot wonder helemaal compleet te worden. Om een lang verhaal kort te maken, ik ben vanaf dinsdag met verlof en zal jullie graag weer helpen zodra ik weer terug ben in het nieuwe jaar.