2 jaar en 2 maanden heeft ze ons huishouden verblijd. Op een al bejaarde leeftijd van 15 jaar nam Lotte residentie in ons huishouden. Eerst met tegenzin (want er woonde al een andere kat), maar al snel bloeide ze op en vroeg ze met luide stem (ze hoorde iets minder goed) om aandacht. Daarbij was ze ook vaak te vinden bij mijn zoon op zijn kamer.
We konden ons huis eigenlijk niet goed meer indenken zonder de aanwezigheid van deze bejaarde Heilige Birmaan dame, maar daar moeten we jammer genoeg nu toch aan gaan wennen. Na een aantal weken, waarin haar gezondheidstoestand langzaam maar zeker achteruit ging, werd een Tia haar te veel. En ook al weet je dat het voor haar het beste is, afscheid nemen doet pijn.
We zijn dankbaar voor de twee jaar die ze ons gegeven heeft met vele leuke en ontroerende momenten. Haar liefste plek was lekker op schoot als we op de sofa tv zaten te kijken. Als er huiswerk door de kinderen gemaakt moest worden, liep ze echter steevast over de geopende studieboeken heen en weer, voor het geval we haar zouden vergeten.
Vroeger als ik thuis kwam hoorde ik regelmatig haar schelle stem me begroeten, totdat Jodi, onze hond, zijn intrede deed. Zijn welkomst geblaf won het dan altijd van haar stemgeluid. De laatste tijd hoorde ze echter zo slecht dat ze me niet meer hoorde als ik aankwam en keek ze me altijd verbaasd aan als ik bijna voor haar stond. Menigmaal struikelden we bijna over haar als Lot weer voor onze voeten liep om aandacht te vragen, maar na een Tia in december ging ze slechter zien en bleef ze vaker in haar mand liggen. Als patiënt bleef ze ook altijd geduldig wachten wanneer ik haar een infuus gaf voor haar slechte nieren. Maar een kat blijft een kat en een tablet geven was daarom altijd een uitdaging wie er won, zij of ik .
Ze kwam in ons huishouden omdat niemand meer voor haar kon zorgen en ze was meteen niet meer uit ons huishouden te denken.
Lot we zullen je missen!
